Ik ben een echte reiziger in hart en nieren.  Ik hou van het gevoel van vrijheid, ik hou van nieuwe omgevingen, nieuwe culturen, pittige wandelingen,…. En toch kunnen vakanties soms ook heel confronterend zijn.

Enkele triggers op een rijtje:

• Foto’s: 

  er worden waanzinnig veel foto’s genomen tijdens zo’n vakantie.  En niet op elke foto sta je even mooi.  Dan kan het soms als een gigantische shock voelen.  ‘Oh my god, zie ik er zo uit’, flitst dan ook wel eens door mijn hoofd.  Om daar mee om te gaan kies ik om te kijken naar de levensvreugde die ik uitstraal en de leuke herinneringen die ermee samen hangen.  Als je met die blik naar een foto kijkt, kan je je al snel losmaken van enkele onvolmaaktheden die je ziet aan je lichaam.  En geef nu eerlijk toe, die foto’s wil je toch vooral omwille van de herinneringen. 
  

• Gaan zwemmen: 

  
  Aiaiai nu moet ik dan ook nog eens in badpak/bikini verschijnen.  Dat was voor mij jarenlang genoeg reden om niet mee te gaan zwemmen.  Het aantal smoesjes dat ik daarvoor gebruikte was ontelbaar.

• Strandvakanties: 

  Ik haatte het om op strand te gaan liggen.  Dit was voor mij precies de deur die werd open gezet naar negativiteit.  Meteen begon ik mezelf te vergelijken met anderen. En ‘Die kerel keek vies naar mij, die zal dit of dat wel denken’.  Maar in alle eerlijkheid: de meeste mensen zijn helemaal niet bezig met hoe jij eruit ziet.  Ze zijn bezig met hoe ze er zelf uit zien.  Dus laat los die zorgen en geniet gewoon van de omgeving.
  
  

• Je cellulitis in een short: 

  Meer dan 80 procent van alle vrouwen hebben cellulitis.  Dit zegt helemaal niets over jou of over je waarde.  Cellulitis is een manier van huidvorming.  Zelfs ultra slanke vrouwen én modellen hebben cellulitis, maar door de poses én door de belichting die ze gebruiken, valt het helemaal niet op wanneer je naar hun foto’s in de magazines kijkt.  Kijk met een realistische blik,  het zijn maar blote benen en ook jouw benen verdienen het zonlicht.
  

• Zweten: 

  Ik zweet overvloedig.  Maar echt ‘gerellig’ als je het vergelijkt met andere vrouwen.  Ik vind dit verschrikkelijk en zeer moeilijk om los te laten.  Wanneer we dan een wandeltocht maken, ben ik vaak de eerste die het lastig heeft met het bergop wandelen.  Dan begint mijn intern stemmetje al snel te veroordelen want ‘zie mij daar, de enige dikkere vrouw met een knalrood hoofd en fel bezweet’.  

Conclusie