Hallo, ik ben Isabel.
Ik ben een sterke bewust alleenstaande mama.
Ik was nochtans niet altijd het meisje dat ging voor haar dromen. Ik wou vooral geaccepteerd worden door anderen en het plaatje van 'huisje, tuintje, boompje, kindjes' realiseren. Oh ja, en misschien ook wel een andere job, maar deze vond ik wel ok en had te veel voordelen om andere keuzes te durven maken.
Op jonge leeftijd (10 jaar) ontdekten de dokters dat ik een waterhoofd had. Ik onderging een operatie om een 'drain' te krijgen die mijn hersenvocht hielp wegvloeien. Ik weet nog dat ik ontwaakte en constant aan mijn voorhoofd voelde, omdat ik niet kon geloven dat ik er geen druk meer voelde.
Voordien was ik altijd een stil kind dat zich volledig afzonderde van haar omgeving. Plots kwam er ruimte, ontdekte ik een leven zonder hoofdpijn,... Dat was natuurlijk geweldig, ware het niet dat ik plots wél graag veel vrienden en drukte had. Mijn klasgenoten hadden echter maanden les gehad zonder mij, ze dachten dat mijn ziekte 'besmettelijk' was en ik had geen idee hoe ik daarmee om moest gaan. Ik was bijgekomen én mijn coördinatie was compleet in de war. Ik kwam terug op school met nieuwe verlangens, ik wou vrienden, maar ik had geen idee hoe ik dat moest aanpakken. Ik voelde me anders dan anderen, minder waard, gevoeliger,...
Op dat moment leerde ik om me aan te passen aan mijn omgeving. Het werd mijn strategie om mensen te pleasen om op een goed blaadje te komen. Dat ik mezelf moest wegcijferen, nam ik er dan maar bij. Aan de buitenkant was ik een vrolijk meisje, maar vanbinnen voelde ik me verschrikkelijk. Dit resulteerde in me niet goed genoeg voelen om een jongen te ontmoeten, wat dan uiteraard ook niet gebeurde. Hoe ging ik daarmee om? Door me te fixeren op mijn gewicht.
Ik bleef het gevoel hebben er niet bij te horen en achter te lopen op anderen, zelfs in mijn volwassen leven. Ik voelde me dankbaar als iemand me accepteerde. En als mijn vriend zei dat ik echt niet de mooiste vrouw in de kamer was, maar dat hij me toch het liefste zag, of dat hij zich niet opgewonden voelde door mijn dikke buik, dan accepteerde ik dat en wou ik mezelf veranderen. Dit lukte uiteraard niet, want ik cijferde mezelf zo weg dat voeding mijn enige troostmiddel was.
En toen ik ook nog geopereerd moest worden omwille van een gezwel in mijn hypofyse, voelde het alsof ik gewoon niet bestemd was voor geluk.
Dit gezwel gaf me een gevoel dat ik een andere wending moest geven aan mijn leven, alleen had ik geen idee hoe. Ik ging naar een psycholoog, en hoewel die me geweldig heeft geholpen, gaf het me vooral inzicht in waar mijn struggles vandaan kwamen, maar niet hoe ik anders in het leven kon gaan staan. En toen was het Corona-tijd. Tijd om even na te denken en te bezinnen wat anders kon. Door online te scrollen ontdekte ik de Inge Rock Academy. Ik twijfelde even of ik me al dan niet zou inschrijven. En toch waagde ik de sprong. Het bleek de mooiste beslissing van mijn leven. Ik ontdekte de verandering die coaching te weeg kan brengen. Ik ontdekte mijn ware zelf én hoe ik de overtuigingen die ik heel mijn leven meesleurde kan ombuigen. Ik ontdekte ook mijn eigen passie om anderen te coachen.
Hierdoor is mijn leven vandaag heel anders.
Ik ontdekte dat zelfliefde de basis van alles is én dat ik zélf een grote invloed heb op de reacties van mijn omgeving. Mijn leven veranderde drastisch.
Ik ontdekte mijn missie als coach om anderen te ondersteunen op dit pad.
Ik slank af, omdat ik ervoor kies om mijn lichaam beter te verzorgen.
Ik kies om te gaan voor mijn dromen, waaronder mijn keuze om nu al mama te worden en te vertrouwen dat er nog wel een levenspartner op mijn weg komt.
Ik probeer zo veel mogelijk trouw aan mezelf te leven.
Ik voel wat er te voelen valt én lach vanuit mijn hart én mijn buik!