In een wereld waarin de maatschappij ons constant confronteert met onrealistische schoonheidsidealen en waar de weegschaal een almachtige rol lijkt te spelen, is het vinden van zelfacceptatie een ware uitdaging. Voor velen van ons gaat deze strijd hand in hand met het eeuwige dilemma: afvallen of accepteren zoals we zijn. Maar 

Het is een bekend fenomeen: de cyclus van jojo-en. We beginnen vol goede moed aan een dieet, overtuigd dat het deze keer anders zal zijn. Maar naarmate de tijd verstrijkt, komen de verleidingen en de beperkingen van het dieet samen en belanden we weer op het punt waar we begonnen zijn, zo niet verder terug. Telkens weer confronteert deze cyclus ons met gevoelens van teleurstelling en falen, waardoor zelfliefde steeds verder uit ons bereik lijkt te liggen. Vaak komt er een moment van in de spiegel kijken en jezelf nog steeds niet voldoende waard vinden. Op die momenten is de verleiding om een snoepje te nemen extra groot.  Waarvoor mag je ook eigenlijk niet snoepen als je je slank nog steeds niet goed in je vel voelt?  

Voor velen van ons is de weegschaal een bron van zowel hoop als angst. We hechten ons zelfbeeld vaak aan het getal dat op de weegschaal verschijnt, zonder te beseffen dat ons gewicht slechts een fractie van onze waarde is, een heel kleine fractie. Het is belangrijk om te onthouden dat onze gezondheid en ons geluk niet afhangen van een cijfer, maar van hoe we ons voelen en hoe we voor onszelf zorgen.  

Helaas zijn veel medische professionals gefixeerd op ons gewicht, zonder voldoende aandacht te besteden aan de onderliggende oorzaken van onze gezondheidsproblemen. Te vaak worden we gereduceerd tot ons BMI, zonder dat er wordt geluisterd naar onze ervaringen, onze emoties, en onze behoeften. Het is hoog tijd dat er een verschuiving plaatsvindt naar een meer holistische benadering van gezondheid, waarbij het welzijn van de persoon centraal staat, los van hun gewicht.

Vrouwen worden vaak onderworpen aan onrealistische schoonheidsnormen, die ons dwingen om te voldoen aan een bepaald ideaalbeeld. We worden constant geconfronteerd met perfect bewerkte beelden in de media, waardoor we geloven dat ons eigen lichaam tekortschiet. Maar wie bepaalt wat mooi is? Het wordt tijd dat we de normen van de maatschappij uitdagen en ons eigen pad naar zelfliefde omarmen.

Voor velen van ons lijkt het dilemma tussen afvallen en accepteren als een levenslange strijd. Zelf heb ik ervaren hoe ik na een periode van intensief diëten mezelf nog steeds niet graag zag, zelfs nadat ik was afgeslankt. Het was een confronterende realisatie dat mijn zelfbeeld niet verbeterde met mijn gewichtsverlies. Dit bracht me tot het besef dat ware zelfliefde niet afhangt van ons uiterlijk, maar van onze innerlijke relatie met onszelf.

Als ik terugkijk op mijn eigen reis van zelfacceptatie, besef ik dat het geen rechte lijn is, maar eerder een hobbelig pad met ups en downs. Het vraagt tijd, zelfcompassie en het loslaten van de druk om aan een bepaald ideaalbeeld te voldoen. Het accepteren van mezelf zoals ik ben, met al mijn imperfecties, is een bevrijdende ervaring die me leert dat mijn waarde niet afhankelijk is van mijn uiterlijk of mijn gewicht.

De strijd tussen zelfacceptatie en diëten is een complexe en persoonlijke reis die velen van ons doormaken. Het is belangrijk om te erkennen dat ware zelfliefde niet gevonden kan worden op de bodem van een dieetplan of op de weegschaal, maar in het omarmen van wie we werkelijk zijn, los van de verwachtingen van anderen. Laten we streven naar een wereld waarin zelfliefde en zelfacceptatie de norm zijn, en waarin we elkaar ondersteunen op onze reis naar innerlijke rust en geluk. 

Afslanken zorgt er niet voor dat je jezelf liever gaat zien.  Beide processen gaan hand in hand.

Wil jij weten hoe ik hiermee omging?  Lees dan ook zeker mijn volgende blog waarin ik meer ga delen over mijn persoonlijk proces.