Hallo, ik ben Isabel.
Ik ben een sterke, gevoelige single vrouw die elke dag kiest te werken aan een positieve mindset.
Ik heb nog niet alles gerealiseerd en nu ik weet dat 'the sky the limit is', ga ik ten volle om mijn droomleven te realiseren.
Ik was nochtans niet altijd het meisje dat ging voor haar dromen. Ik wou vooral geaccepteerd worden door anderen en het plaatje van 'huisje, tuintje, boompje, kindjes' realiseren. Oh ja, en misschien ook wel een andere job, maar deze vond ik wel ok en had te veel voordelen om andere keuzes te durven maken.
Op jonge leeftijd (10 jaar) ontdekten de dokters dat ik een waterhoofd had. Ik onderging een operatie om een 'drain' te krijgen die mijn hersenvocht hielp wegvloeien. Ik weet nog dat ik ontwaakte en constant aan mijn voorhoofd voelde, omdat ik niet kon geloven dat ik er geen druk meer voelde.
Voordien was ik altijd een stil kind dat zich volledig afzonderde van haar omgeving. Plots kwam er ruimte, ontdekte ik een leven zonder hoofdpijn,... Dat was natuurlijk geweldig, ware het niet dat ik plots wél graag veel vrienden en drukte had. Mijn klasgenoten hadden echter maanden les gehad zonder mij, ze dachten dat mijn ziekte 'besmettelijk' was en ik had geen idee hoe ik daarmee om moest gaan. Ik was bijgekomen én mijn coördinatie was compleet in de war. Ik kwam terug op school met nieuwe verlangens, ik wou vrienden, maar ik had geen idee hoe ik dat moest aanpakken. Ik voelde me anders dan anderen, minder waard, gevoeliger,...
Op dat moment leerde ik om me aan te passen aan mijn omgeving. Het werd mijn strategie om mensen te pleasen om op een goed blaadje te komen. Dat ik mezelf moest wegcijferen, nam ik er dan maar bij. Ik volgde een praktijkgerichte opleiding tot orthopedagoog, wat maakte dat ik ook professioneel focuste op het zorgen voor anderen.
Aan de buitenkant was ik een vrolijk meisje, maar vanbinnen voelde ik me verschrikkelijk. Dit resulteerde in me niet goed genoeg voelen om een jongen te ontmoeten, wat dan uiteraard ook niet gebeurde. Hoe ging ik daarmee om? Door me te fixeren op mijn gewicht.
Ik bleef het gevoel hebben er niet bij te horen en achter te lopen op anderen, zelfs in mijn volwassen leven. Ik voelde me dankbaar als iemand me accepteerde. En als mijn vriend zei dat ik echt niet de mooiste vrouw in de kamer was, maar dat hij me toch het liefste zag, of dat hij zich niet opgewonden voelde door mijn dikke buik, dan accepteerde ik dat en wou ik mezelf veranderen. Dit lukte uiteraard niet, want ik cijferde mezelf zo weg dat voeding mijn enige troostmiddel was.
En toen ik ook nog geopereerd moest worden omwille van een gezwel in mijn hypofyse, voelde het alsof ik gewoon niet bestemd was voor geluk.
Dit gezwel gaf me een gevoel dat ik een andere wending moest geven aan mijn leven, alleen had ik geen idee hoe. Ik ging naar een psycholoog, en hoewel die me geweldig heeft geholpen, gaf het me vooral inzicht in waar mijn struggles vandaan kwamen, maar niet hoe ik anders in het leven kon gaan staan. En toen was het Corona-tijd. Tijd om even na te denken en te bezinnen wat anders kon. Door online te scrollen ontdekte ik een coaching opleiding die me wel aansprak. Je leerde namelijk niet alleen hoe je anderen moest coachen, maar leerde ook hoe je jezelf door moeilijke situaties kan coachen. Ik twijfelde even of ik me al dan niet zou inschrijven. En toch waagde ik de sprong. Het bleek de mooiste beslissing van mijn leven. Ik ontdekte de verandering die coaching te weeg kan brengen. Ik ontdekte mijn ware zelf én hoe ik de overtuigingen die ik heel mijn leven meesleurde kan ombuigen. Ik ontdekte ook mijn eigen passie om anderen te coachen. Ik groeide verder en volgde nog menig andere opleidingen zoals intuïtief schrijven, mindfullness, rots en water training,...
Hierdoor is mijn leven vandaag heel anders.